Bob Felix, projectsecretaris F1 circuit Zandvoort

In oktober 2019 ben ik begonnen bij Jelmer; mijn eerste echte baan na mijn studietijd. Vanzelfsprekend een hele stap, en in mijn eerste maand op kantoor in Vinkeveen was het dus eerst even wennen aan de tendens van het werkende leven. In deze maand kreeg ik al snel de keuze voorgelegd om mijn trainingstraject wel op een hele unieke wijze te beginnen: als projectsecretaris bij de gemeente Zandvoort, op het project ‘Formule 1’.

Nu was dit voor mij niet meteen de logische keus. Persoonlijk heb ik eigenlijk niks met de Formule 1, naast dat mijn vader er altijd met zijn ogen dicht naar keek op zondagmiddagen. Maar ik wilde het toch een kans geven; evenementenorganisatie in het algemeen spreekt me aan, en ik hou wel van een unieke uitdaging. De Grand Prix in Zandvoort, met alle spanning en turbulentie eromheen, paste toch wel in dit plaatje. En juist in dit speciale project zag ik de kans liggen om hier ook erg veel van te leren. Dit werd bevestigd na mijn kennismakingsgesprek met mijn teamleider-to-be van het team ‘Mobiliteit F1’. Hij drukte me meteen op het hart dat dit niet een doorsnee startersbaantje zou zijn. Alle facetten van een project zouden in korte tijd worden doorlopen; planning, voorbereiding, uitvoering, evaluatie, en alles wat daar nog bij komt kijken. Verkeerskunde, politiek, media & communicatie, beleid, vergunningen, veiligheid; en de Formule 1 zelf? Ach, dat is de voorstelling op het podium. Wij gingen ons bezig houden met de backstage.

De gigantische diversiteit van het project trok mij aan, en eind oktober zat ik klaar in het kleine gemeentehuisje van Zandvoort. Al snel kreeg ik een grote lijst aan te lezen documenten, werd ik meegenomen naar overleggen op alle verschillende niveaus, en maakte ik kennis met de vele stakeholders. De omliggende gemeentes, weg- en spoorbeheerders, de provincie, de organisatie van de Dutch Grand Prix (DGP), de wethouders van Zandvoort, natuurorganisaties, alles en iedereen kwam in hele korte tijd langs. Ik was overweldigd door de informatie. Niet alleen omdat het zoveel informatie was, maar ook omdat dit eigenlijk elke week of twee weer veranderde. Ik was ervoor gewaarschuwd, maar toen besefte ik het me pas echt: de snelheid zat er goed in. Zandvoort moest klaar zijn voor de Grand Prix over een kleine zes maanden.

Bob begeleid de bewonersavond op Circuit Zandvoort.

In de maanden tot aan de kerstvakantie lag de focus vooral op het mobiliteitsplan, een document met daarin een uitgebreide beschrijving van de verkeersplannen van de DGP. Dit werd geschreven door de DGP, met feedback van (o.a.) alle eerder genoemde stakeholders. Hierin werd mij al snel duidelijk hoe moeilijk het kan zijn om met een grote groep mensen een akkoord te bereiken. Toch is dit uiteindelijk gelukt, met werkgroepen van soms wel 40 man in één kamer. Er lag een mobiliteitsplan dat de openbare wereld in kon gaan. Dit bleek een hele andere soort uitdaging. Opmerkingen en reacties van 40 mensen is te overzien, maar nu kregen we te maken met de opmerkingen en reacties van Zandvoort (en eigenlijk heel Nederland), met al haar bewoners, ondernemers, actiegroepen, en andere stakeholders. Op dit moment kwam een heel nieuw aspect om de hoek kijken. Vanuit team Mobiliteit kreeg ik de taak aangewezen om samen te werken met team Communicatie, om te zorgen dat alle informatie over mobiliteit helder en feitelijk naar buiten kwam. Veel bewonersmails beantwoorden en fact-checken, maar ook te hulp staan bij bewonersavonden van zowel gemeentes als de DGP. Zelf vond ik dit heerlijk; ik kende het plan nu wel en heb veel Zandvoorters mogen helpen met hun vragen. Maar toch heb je niet alles in de hand.

Dit brengt mij dan ook op een van de grootste lessen die ik heb geleerd uit dit project, en niet gauw ergens anders had kunnen leren. Hoe ga je om met (inter)nationale media-aandacht? Vooral in het geval van de F1 zal het niemand ontgaan zijn; er viel nogal wat over te zeggen. Een dorp op slot, parkeerproblematiek, padden en hagedissen, vervoer over het strand. De grens tussen feiten en meningen werd troebel. Dus wij bleven het gesprek aangaan, om in ieder geval de feiten helder te krijgen. “Geen zorgen, u kunt nog parkeren.” Mobiliteit en communicatie kregen een steeds grotere overlap. En in het midden van dat alles probeerde ik info te verzamelen over aantallen parkeerplaatsen/vergunningen, nieuwe beleidsopties, kaartmateriaal, en meer, om dit alles later weer helder te communiceren. Een spannende en vaak stressvolle tijd, maar ook buitengewoon leerzaam. Gelukkig was er veel steun vanuit het team en van de vele enthousiaste bewoners van Zandvoort. En het vele werk zou zijn vruchten afwerpen. 

Op het moment dat de vergunning werd afgegeven voor het evenement, werden de volgende stappen genomen. Nu moest het allemaal in de praktijk worden gebracht. Team Mobiliteit draaide op volle toeren om verkeersbesluiten te produceren, de parkeerproblematiek aan te pakken, en alle losse eindjes vast te knopen. Daarnaast werd er ook al nagedacht over de uiteindelijke evaluatie (en live monitoring) van het evenement. Een ware herculestaak. Gelukkig hadden we in korte tijd (en onder hoge druk) een goede manier gevonden van samenwerken binnen het team, en leek het erop dat het een prachtig evenement zou gaan worden.

En toen zaten we ineens thuis. Waar al een paar keer over gegrapt was op kantoor (“Als het niet doorgaat, nemen we mooi de rest van de week vrij!”) werd toch echt werkelijkheid. Door corona konden we nog maar weinig stappen zetten, en ook al probeerden we de hoop erin te houden, de kans dat het doorging was ineens erg klein. Opeens waren we bezig met een werkplan maken voor onze opvolgers. Zodat wanneer het evenement weer door kan gaan, zij precies weten wat er nog moet gebeuren en waar op gelet moet worden. Een goed moment om die rommelige gemeente-computerschijf eens goed op te ruimen, maar het voelde vreemd. Het ultieme einddoel van dit project zou ik niet meer gaan meemaken.

Zo kwam mijn eerste echte werkproject tot een abrupt en bizar einde. Het is een absoluut gestoorde paar maanden geweest, waarin ik ongelooflijk veel heb geleerd. Ik ben erg blij dat ik deze kans heb aangepakt, ondanks mijn eerdere twijfels. Ik ben mezelf meerdere keren tegengekomen, en daardoor niet alleen veel over praktisch werken geleerd, maar ook over mij als persoon. Ik zou iedereen kunnen aanraden om zulke unieke kansen aan te pakken. Het zal je niet vaak gebeuren. 

Met zo’n tumultueus begin van mijn carrière, ben ik erg benieuwd wat er op mij staat te wachten. Ik weet in ieder geval zeker dat ik veel van wat ik heb geleerd kan toepassen, en ook gegarandeerd weer meer kan leren in de toekomst.